“ကံႏွင့္စပ္၍ သိမွတ္ဘြယ္”

“ကံႏွင့္စပ္၍  သိမွတ္ဘြယ္”
••••••••••••••••••••••••••••••
ေလာကရွိ သတၱ၀ါတုိ႔သည္ ေကာင္းမႈ၊
မေကာင္းမႈတုိ႔ကုိ လုပ္ဆာင္ၾကစဥ္
ေစ့ေဆာ္ တုိက္တြန္းသည့္
ေစတနာမ်ား ပါ၀င္လ်က္ရွိၾကသည္။
ေစတနာသည္ နာမ္တရားတုိ႔၏ သဘာ၀အတုိင္း
မ်က္စိတစ္မွိတ္ လွ်ပ္တပ်က္အတြင္း
ကုေဋတစ္သိန္းမက ခ်ဳပ္ေပ်ာက္၍ သြားေပသည္။
ထုိသုိ႔ ခ်ဳပ္ေပ်ာက္ သြားရာတြင္
အမွတ္တမဲ့ ခ်ဳပ္ေပ်ာက္သြားသည္ မဟုတ္။

ျဖစ္ေပၚလာသည့္ ေစတနာတုိင္းမွာ
အက်ိဳးတရားကုိ ေပးေဆာင္ ႏုိင္သည့္
သတၱိမ်ား(ကမၼသတိၱမ်ား) ပါရွိေန၏။
မ်ိဳးေစ့မ်ားမွာ အပင္ေပါက္သည့္
အစြမ္း သတၱိ မ်ားပါရွိေနသလုိပင္ျဖစ္သည္။
ေစတနာတရား ခ်ဳပ္ေပ်ာက္ သြားသည့္အခါ
အက်ိဳးကုိ ေပးေဆာင္သည့္ အစြမ္းသတၱိကုိ
ခ်န္ထားျပီးမွ ခ်ဳပ္ေပ်ာက္သြားျခင္းျဖစ္ရာ
ထုိ အစြမ္းသတၱိသည္ အေၾကာင္းညီညြတ္မႈႏွင့္
ေတြ႔ခဲ့ေသာ္ အက်ိဳး တရားကုိ ေပးေဆာင္ေတာ့သည္။

ဥပမာ - မ်ိဳးေစ့မ်ားကုိ စုိက္ပ်ိဳးသည့္အခါ
“ေျမေကာင္း ႏွင့္ ေရေကာင္း” အေကာင္း
ညီညြတ္မႈ ႏွစ္ခုႏွင့္ ေတြ႔ဆုံရပါက
အပင္မ်ား ေပါက္ေရာက္ ရွင္သန္လာၾကသလုိ
ေစတနာတရားက ခ်န္ထားရစ္ခဲ့ေသာ
“အစြမ္းသတၱိ”သည္လည္း အေၾကာင္း
ညီညြတ္မႈႏွင့္ ေတြ႔ဆုံရလွ်င္ ျပန္လည္၍
အက်ိဳးေပး လာေတာ့သည္။

(၁)။ ေယာနိေသာ မနသိကာရ-
သင့္ေတာ္မွန္ကန္စြာ ႏွလုံးသြင္းမႈ။
(၂)။ ကလ်ာဏမိတၱ-ဆရာေကာင္း သမားေကာင္း၊
မိတ္ေဆြေကာင္းမ်ားႏွင့္ေတြ႔ဆုံရမႈ။
အေၾကာင္းႏွစ္ခုတုိ႔ျဖစ္။
ထုိ အေၾကာင္းႏွစ္ခုႏွင့္ ေတြ႔ဆုံရပါက
“ေကာင္းက်ဳိး”ကုိ ေပးေဆာင္ေပမည္။

မေကာင္းမႈ ျပဳလုပ္သူမ်ားအဖုိ႔ဆုိပါက-
(၁)။ အေယာနိေသာ မနသိကာရ-
မသင့္မေတာ္ မမွန္မကန္ ႏွလုံးသြင္းမႈ။
(၂)။ ပါပမိတၱ-ဆရာယုတ္ မိတ္ေဆြယုတ္မ်ား
ႏွင့္ ေတြ႔ဆုံရမႈ ထုိအေၾကာင္းနွစ္ခုနွင့္ ေတြ႔ဆုံရပါက
“မေကာင္းက်ဳိး”ကုိ ေပးေဆာင္ သြားေပလိမ့္မည္။

ေကာင္းမႈရွင္ ၊ မေကာင္းမႈရွင္ ပုဂၢိဳလ္မ်ားအဖုိ႔၊
ေကာင္းမႈ မေကာင္းမႈရွင္ ပုဂၢိဳလ္မ်ားအဖုိ႔ ေကာင္းမႈ ၊
မေကာင္းမႈမ်ား ျပဳလုပ္ျပီးသည့္ေနာက္
ေကာင္းက်ိဳး ၊မေကာင္းက်ိဳးမ်ား ျဖစ္ေပၚလာျခင္းမွာ
ထုိအေၾကာင္း ညီညြတ္မႈမ်ားနွင့္
ေတြ႔ဆုံရမႈေၾကာင့္ျဖစ္၏၊
ထုိကဲ့သုိ႔ အက်ိဳးတရား ေပးေဆာင္မႈသည္
တစ္ဘ၀အတြက္သာ မဟုတ္။
ဘ၀အဆက္ဆက္ နိဗၺာန္ရသည့္ဘ၀ အထိ
ေပးေဆာင္သြားမည္ ျဖစ္ပါသည္။

“ကံ” ဟု ေခၚဆုိရသည့္ “ေစတနာ၏
အစြမ္းသတိၱ”သည္ အရိပ္ပမာ ကံျပဳသူ၏
ေနာက္သုိ႔ ထက္ၾကပ္ မကြာ လုိက္ပါေနေပသည္။
၄င္းကံတုိ႔သည္ မည္သည့္ေနရာဌာန၌
တည္ရွိေနပါသနည္းဟု ေမးလာခဲ့ေသာ္
တည္ရာဌာနကုိ တိတိက်က် ညႊန္ျပဖုိ႔ရန္
တတ္ႏုိင္ေကာင္းေသာ အရာမဟုတ္ေခ်။
တရာ႒ာနကို မညြန္ျပႏုိင္ သျဖင့္
ကံႏွင့္ ကံ၏အက်ိဳးတရား မရွိဟုယူဆပါက
မွားယြင္းေသာ အယူအဆျဖစ္သြားမည္။
အေၾကာင္း ကုိပယ္ အက်ိဳးကုိပယ္သည့္
အေဟတုကဒိ႒ိ- နတၳိကဒိ႒ိ- အကိရိယဒိ႒ိ
အယူအဆရွိသူမ်ား ျဖစ္သြားမည္။
ထုိ အယူမ်ား ခုိင္ျမဲသြားလွ်င္ အ၀ီစိငရဲသုိ႔
ဧကန္မုခ် ေရာက္ရမည္ျဖစ္၏။

ထုိကံတုိ႔၏ တည္ရာဌာန မရွိမဟုတ္။
ရုပ္တရား ၊နာမ္တရား တုိ႔သည္ တစ္ခဏအတြင္း
ျဖစ္ေပၚျပီး ေနာက္ တစ္ခဏအတြင္း တည္ရွိကာ
တစ္ခဏ အတြင္း ခ်ဳပ္ေပ်ာက္ေနျခင္းျဖစ္ရာ
အစဥ္ မျပတ္ တရစပ္ ျဖစ္ေပၚ
ခ်ဳပ္ေပ်ာက္ေနျခင္းျဖစ္ရာ အစဥ္မျပတ္
တရစပ္ျဖစ္ေပၚ ခ်ဳပ္ေပ်ာက္ေနေသာ
ရုပ္အစဥ္ နာမ္ အစဥ္ ျဖစ္ျခင္းေၾကာင့္
တည္ရာ႒ာနကုိ တိတိက်က် ညႊန္ျပဖုိ႔ရန္
မတတ္ေကာင္းဟု ဆုိရျခင္းျဖစ္၏။

ေယဘုယ် ညြန္ျပရလွ်င္ ရုပ္အစဥ္ ၊
နာမ္အစဥ္ကုိပင္ တည္ရာ႒ာန
အျဖစ္ျဖင့္ ညႊန္ျပရေပလိမ့္မည္။

ဥပမာျပရလွ်င္ အသီးသီးေတာ့မည့္
သရက္ပင္တစ္ပင္ရွိ၏။
သုိ႔ေသာ္ အသီးမသီးေသး။
အသီး မသီးေသးသည့္ ထုိသရက္ပင္၌ အသီး၏
တည္ေနရာကုိ မညြန္ျပႏုိင္သျဖင့္
အသီးမရွိဟု ဆုိလွ်င္ လုံး၀ မွားယြင္း သြားေပလိမ့္မည္။
ေယဘုယ် ညႊန္ျပရလွ်င္ သရက္ပင္ကုိပင္
ညြန္ျပရသကဲ့သုိ႔ ျဖစ္၏။

■ကုသုိလ္ကံ ၊အကုသိုလ္ကံ ႏွစ္ခုတုိ႔တြင္
“ကုသိုလ္ကံ” သည္ မ်ားျပား၍ ၊ “အကုသုိလ္ကံ”
သည္ နည္းပါး၏။ အဘယ့္ေၾကာင့္ဆုိေသာ္
အကုသုိလ္ကံ မေကာင္းမႈကုိ ျပဳလုပ္မိျပီဟု
စိတ္ႏွလုံး မခ်မ္းမသာ ျဖစ္၏၊
စိတ္ႏွလုံး မခ်မ္းမသာ ပူေလာင္ေသာေၾကာင့္
မေကာင္းမႈ အကုသိုလ္သည္ မတုိးပြား
နည္းပါးျခင္းျဖစ္သည္။

■ကုသိုလ္ေကာင္းမႈ ျပဳလုပ္သူမွာ ပူေလာင္မႈမရွိ ၊
စိတ္ႏွလုံး ၾကည္လင္ေအးျမ ရႊင္လန္းရ၏၊
●စိတ္ရႊင္လန္းသူမွာ ၀မ္းေျမာက္ ၀မ္းသာ ျဖစ္ရ၏။
●၀မ္းေျမာက္ ၀မ္းသာျဖစ္သူမွာ နွစ္သက္မႈျဖစ္ေပၚလာ၏။
●ႏွစ္သက္ေသာစိတ္ ရွိသူ၏ ခႏၶာကုိယ္သည္ ျငိမ္းေအး၏။
●ခႏၶာကုိယ္ ျငိမ္းေအးသူသည္ ခ်မ္းသာသုခကုိ ခံစားရ၏၊
●ခ်မ္းသာေသာ သူ၏ စိတ္သည္ တည္ျငိ္မ္၏၊
●တည္ျငိမ္သူသည္ ဟုတ္တုိင္းမွန္ရာကုိ သိ၏။
ထုိ အေၾကာင္းမ်ားေၾကာင့္ ကုသိုလ္ေကာင္းမႈသည္
မ်ားျပားတုိးပြားျခင္းျဖစ္သည္။

မေကာင္းမႈကံ ျပဳလုပ္ရာ၌ သိလ်က္ျပဳလုပ္ျခင္း ႏွင့္
မသိမူ၍ ျပဳလုပ္ျခင္းဟု ႏွစ္မ်ိဳးရွိရာ
“မသိမူ” ၍ ျပဳလုပ္္ျခင္းက အျပစ္မ်ားျပားသည္။
ဥပမာ ျပရလွ်င္ မီးလွ်ံရဲရဲ ေတာက္ေလာင္
ေနေသာ သံတုန္းသံခဲကုိ သိလ်က္ကုိင္သူႏွင့္ မသိမူ၍
ကုိင္သူ ႏွစ္မ်ိဳးတြင္ မသိမူ၍ ကုိင္သူမွာ ျပင္းထန္သည့္
ပူေလာင္မႈ ေ၀ဒနာ ကုိ ခံစားရေပလိမ့္မည္။

ထုိနည္းတူစြာ မသိမူ၍ မေကာင္းမႈ အကုသုိလ္ကံ
ျပဳလုပ္လွ်င္ ထုိသူ၏ “အကုသုိလ္ကံ”သည္
ပုိမုိ၍ အျပစ္မ်ားျခင္း ျဖစ္ေပသည္။
ဤသုိ႔ဆုိလွ်င္ လမ္းေလွ်ာက္သြားလာရင္း
ပုရြက္ဆိတ္စသည့္ တိရစၧာန္ ငယ္ေလးမ်ား နင္းမိ၍
ေသေစခဲ့ေသာ္ အျပစ္မရွိပါဟု ေျပာၾကားရာ၌
အထက္ပါ စကားႏွင့္ ဆန္႔က်င္ေနသည္
မဟုတ္ပါေလာဟု ေမးစရာရွိေပသည္။

ဤေနရာ၌ “အမွတ္သညာ” ျဖင့္
အဆုံးအျဖတ္ ေပးရပါမည္။ အမွတ္သညာဟူသည္
တမင္ တကာ က်ဴးလြန္လုိသည့္ အမွတ္သညာျဖစ္၏၊
ထုိ႔ေၾကာင့္ က်ဴးလြန္လုိသည့္ အမွတ္သညာရွိေနလ်က္
နင္း၍ ေသေစခဲ့ေသာ္ အကုသိုလ္အျပစ္ ႀကီးေပမည္။
က်ဴးလြန္လုိသည့္ အမွတ္သညာ မရွိဘဲ၊
အမွတ္တမဲ့ နင္း၍ ေသေစခဲ့ေသာ္
အကုသုိလ္ အျပစ္မရွိႏုိင္။

●အားရွိ အားနည္း၊ အားေကာင္း မေကာင္း 
ႏွစ္မ်ဳိးခြဲလွ်င္ ေကာင္းမႈ ကုသိုလ္ကံသည္ အားရွိ၏၊
အားေကာင္း၏၊
●မေကာင္းမႈ အကုသုိလ္ကံသည္ အားနည္း၏၊
အားမေကာင္း။ ဤသုိ႔ဆုိလွ်င္ လူသတ္မႈ၊
မတရားလုယက္မႈ၊ သူ႔မယား က်ဴးလြန္မႈစေသာ
ရာဇ၀တ္မႈ က်ဴးလြန္သူတုိ႔သည္ ဖမ္းဆီး
ခ်ဳပ္ေႏွာင္ခံရျခင္း၊ အေသစားေသေစျခင္း
စသည့္ ဆုိးက်ိဳးမ်ားကုိ ပစၥဳပၸန္ ဘ၀မွာပင္
ခံစားၾကရသည္။

ေကာင္းမႈကုသိုလ္ ျပဳလုပ္သူတုိ႔သည္
ပစၥဳပၸန္ ဘ၀မွာ စည္းစိမ္ခ်မ္းသာ
အေျခြအရံ မ်ားစြာရျခင္း၊ ရာထူးတက္ျခင္း
စေသာ ေကာင္းက်ိဳးမ်ား အထင္အရွား
ခံစားၾကရသည္ကုိ ေတြ႔ျမင္ရသည္မွာ
နည္းပါးလွ ပါသည္။

ထုိအခ်က္မ်ားကုိ ေထာက္၍ မေကာင္းမႈ
အကုသုိလ္ကံသည္ အားႀကီးသည္၊
အားေကာင္းသည္။
ေကာင္းမႈ ကုသိုလ္ကံသည္ အားနည္းသည္၊
အားမေကာင္းဟု ယူဆခဲ့ေသာ္
ထုိအယူအဆသည္ မွန္ မမွန္?
ထုိအယူအဆသည္ မွားယြင္းသည္။
အဘယ္ေၾကာင့္ဆုိေသာ္ မေကာင္းမႈ
အကုသုိလ္ကံသည္ နည္းပါး ေသာေၾကာင့္
ျမန္ျမန္ ဆန္ဆန္ အက်ိဳးေပးျခင္းျဖစ္၏၊
ေကာင္းမႈ ကုသိုလ္ကံသည္ မ်ားျမတ္ျပန္႔ေျပာ
ေသာေၾကာင့္ အခ်ိန္ၾကာျမင့္မွ အက်ိဳးေပးျခင္းျဖစ္၏။

ဥပမာ ျပရလွ်င္ ....
■ “သက္ႏုစပါးမ်ဳိး” သည္(၂)လ၊
(၃)လ ၾကာလွ်င္ မွည့္ရင့္၏။
စားသုံးႏုိင္သည့္အဆင့္သုိ႔ ေရာက္၏။
■ “သက္ရင့္စပါးမ်ဳိး” ကား စုိက္ျပီးေနာက္
၄-လ ၊၅-လၾကာမွ မွည့္ရင့္၏။
စားသုံးႏုိင္သည့္အဆင့္သုိ႔ ေရာက္၏။
စပါးျဖစ္လာမႈခ်င္း တူေသာ္လည္း အာနိသင္ကား
ကြာျခားလွဘိသည္။ သက္ႏုစပါးမ်ိဳးသည္
အဆီၾသဇာ နည္းပါးသည္။ ေအာက္အေျခခံ
လူတန္းစားတုိ႔သာ စားသုံးၾကသည္။
သက္ရင့္စပါးမ်ိဳးကား အဆီ ၾသဇာမ်ားသည္။
အထက္တန္းလႊာ လူတန္းစားတုိ႔ သုံးေဆာင္ေသာ
အစာအဟာရျဖစ္သည္။

ထုိနည္းတူစြာ “မေကာင္းမႈ အကုသိုလ္ကံ”သည္
သက္ႏုစပါးမ်ဳိး ႏွင့္တူ၍ နည္းပါးေသာေၾကာင့္
ျမန္ျမန္ အက်ိဳးေပးသည္။
ေကာင္းမႈကုသိုလ္ကံသည္ သက္ရင့္စပါးမ်ဳိးႏွင့္တူ၍
မ်ားျမတ္ျပန္႔ေသာေသာေၾကာင့္ အခ်ိန္ၾကာျမင့္မွ
အက်ိဳးေပးသည္။

ထပ္မံဆုိဖြယ္ရွိေသးသည္။
တစ္ဘက္ ရန္သူကုိ အလွ်င္အျမန္ တုိက္ခုိက္၍
ရန္သူကုိ အရွင္ လတ္လတ္ ဖမ္းဆီး အႏုိင္ယူႏုိင္ေသာ
စစ္သားသည္ ရဲရင့္ေသာ သူရဲေကာင္းျဖစ္သည္။
ေရာဂါ ေ၀ဒနာကုိ အလွ်င္အျမန္ ေပ်ာက္ကင္းေအာင္
ကုသႏုိင္ေသာ ေဆးဆရာ ဆရာ၀န္သည္
ကြ်မ္းက်င္ လိမၼာသည့္ ေဆးဆရာ ဆရာ၀န္ျဖစ္သည္။
အတြက္ အခ်က္ကို လွ်င္လွ်င္ ျမန္ျမန္ တြက္ခ်က္ႏုိင္ေသာ
သခၤ်ာဆရာသည္ ကြၽမ္းက်င္ လိမၼာသည့္ သခၤ်ာဆရာျဖစ္သည္။
ျပိဳင္ဘက္ လက္ေ၀ွ႔သမားကုိ အလွ်င္အျမန္ အလဲထုိး၍
အႏုိင္ယူႏုိင္ေသာ လက္ေ၀ွ႔သမားသည္ စြမ္းရည္ျပည့္၀သည့္
(ခ်န္ပီယံ) လက္ေ၀ွ႔သမား ျဖစ္သည္။

ထုိနည္းတူစြာ အလွ်င္အျမန္ အက်ိဳးေပးသည့္ကံက
အားႀကီးသည္ ၊အားေကာင္းသည္ဟု တဆင့္တက္၍
ေမးခဲ့ျငားအ့ံ။ ထုိအေမးအတြက္ အေျဖေပးရလွ်င္
ဆုိင္ရာ ဆုိင္ရာ မင္းအစုိးရ အဆက္ဆက္တုိ႔က
လူသတ္သူ ၊မတရားလုယက္သူ၊ သူမ်ားမယား က်ဳးလြန္သူ
စသူတုိ႔အား အေသးစား ေသေစ ဤ၍ဤမွ် ဒဏ္ခ်ေစ၊
ဤေရႊ႔ဤမွ် ေထာင္ခ်ေစ စသည္ျဖင့္
ဥပေဒထုတ္ထားၾကသည္။

ထုိဥပေဒမ်ားအရ အေရးယူသျဖင့္သာ မေကာင္းမႈ
အကုသိုလ္ကံသည္ လွ်င္လွ်င္ျမန္ျမန္
ဒိ႒ဓမၼ ပစၥဳပၸန္ မွာပင္ အက်ိဳးခံစားရသည္ဟု ဆုိေပသည္။
မင္းအစုိးရ အဆက္ဆက္တုိ႔က အလွဴဒါနျပဳလုပ္သူ ၊
သီလ ေစာင့္ထိန္းသူ ဥပုဒ္ေစာင့္သုံးသူ၊
ဘာ၀နာပြားမ်ားသူ စသူတုိ႔အား ဤေရြ႔ဤမွ်
စည္းစိမ္ ဥစၥာအျခံအရံကုိ ေပးရမည္ စသည္ျဖင့္
ဥပေဒမထားရွိၾကေပ။ ထုိကဲ့သုိ႔ ဥပေဒမထားရွိေသာေၾကာင့္
ေကာင္းမႈ ကုသုိလ္ကံ သည္ မ်က္ေမွာက္ ပစၥဳပၸန္
ဒိ႒ိဓမၼ မခံစားၾကရဟု ဆုိရသည္။
သုိ႔ေသာ္ အေၾကာင္းညီညြတ္မႈႏွင့္ ေတြ႔ဆုံရလွ်င္
ခံစားရမည္သာ ျဖစ္သည္။

ကုသိုလ္-အကုသိုလ္ကံတုိ႔၏ အက်ိဳးေပးပုံသည္
ဆန္းၾကယ္လွသည္။ အေပၚယံသာ သိျမင္
ထားၾကသူမ်ားအဖုိ႔ မယုံၾကည္ႏုိင္စရာပင္ျဖစ္၏။

ဥပမာျပရလွ်င္ ဗာရဏသီျပည္ မဟာပတာပ
မင္းႀကီးျဖစ္၍ ၊ဘုရားေလာင္းလ်ာက သားေတာ္
မင္းသားေလးျဖစ္ခဲ့သည္။ “ဓမၼပါလ” ဟု နာမည္ေပးခဲ့ၾက၏။
မယ္ေတာ္ စႏၵာေဒ၀ီ မိဘုရားႀကီးက သားေတာ္ေလးႏွင့္အတူ
ရႊင္ျမဴးကားေနစဥ္ မင္းႀကီးလာသည္ကုိ ေနရာမွထျပီး
မႀကိဳဆုိမိေခ်။ မင္းႀကီးသည္ ေဒါသထြက္၍
သူသတ္သမားကုိ ေခၚကာ ရက္ရက္စက္စက္
သတ္ေစခဲ့သည္။ဘုရားေလာင္းလ်ာအား ထုိသုိ႔ျပဳပါလ်က္
ရွင္ေဒ၀ဒတ္သည္ အခ်ဳိ႕ဘ၀မ်ား၌ ဘုရားေလာင္းလ်ာထက္
အဆင့္ျမင့္ေနသည္။ စည္းစိမ္ဥစၥာ အေႁခြအရံမ်ားစြာ
ရရွိေနသည္။ ထုိသုိ႔ျဖစ္ရာ၌ အကုသိုလ္ကံသည္
အက်ိဳး မေပးပါသေလာဟု ေမးစရာရွိ၏။
“အက်ဳိးေပးပါသည္” ဟု ေျဖရမည္ျဖစ္သည္။
အက်ဳိးေပးသည္မွာ အခ်ဳိ႕ဘ၀မ်ား၌ဆုိလ်င္
ေျမမ်ဳိ၍ အ၀ိစိငရဲ၌ က်သည္အထိျဖစ္၏။
ရွင္ေဒ၀ဒတ္ေလာင္းလ်ာ ျပဳလုပ္သည့္ကံကုိ
ဆန္းစစ္လွ်င္ သူသည္ ဘုရားေလာင္းလ်ာကုိသာ
အေႏွာင့္အယွက္ အႏၲရာယ္ ေပးျခင္းျဖစ္သည္။
အျခားသူမ်ားကုိ အေႏွာက္အယွက္ အႏၲရာယ္
ေပးသည္မဟုတ္။ သူသည္ လူအမ်ား ခ်မ္းသာေရးအတြက္
ေပးကမ္းလွဴဒါန္းခဲ့သည္။ ေရတြင္း ၊ေရကန္
တူးေဖာ္ခဲ့သည္။ တည္းခုိဇရပ္ေဆာက္ျခင္း၊
လမ္းေဖာက္ျခင္းစေသာ ေကာင္းမႈမ်ားကုိ ျပဳလုပ္ခဲ့သည္။

လူအမ်ား ခ်မ္းသာေရးအတြက္ ေကာင္းမႈမ်ားစြာကုိ
ျပဳလုပ္ခဲ့ေသာေၾကာင့္ ေကာင္းမႈ အက်ဳိးမ်ား ကုိလည္း
ခံစားရသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ပင္ အခ်ဳိ႕ဘ၀မ်ား၌
ဘုရားေလာင္းလ်ာက္ထက္ သာလြန္ေနျခင္းျဖစ္ ပါသည္။
ကုသုိလ္ကံက ေကာင္းက်ဳိး၊ အကုသိုလ္ကံက ဆုိးက်ဳိးကုိ
ေပးသည္မွာ ကမၼနိယာမပင္ မဟုတ္ေလာ။

ေကာင္းမႈကုသုိလ္ကံ၏ ေက်ာင္းက်ဳိးေပးျခင္း၊
မေကာင္းမႈအကုသိုလ္ကံ၏ ဆုိးက်ဳိးေပးျခင္းတုိ႔သည္
“၀ိပတၱိ(၄)မ်ဳိး၊ သမၸတၱိ(၄)မ်ဳိး”တုိ႔ႏွင့္ ေတြ႔ဆုံရမႈေၾကာင့္လည္း
အက်ဳိးေပးမႈ ၊အက်ဳိးမေပးမႈတုိ႔ ျဖစ္လာႏုိင္ေသး၏။

“သမၸတၱိ(၄)မ်ဳိးဟူသည္….”
•••••••••••••••••••••••••••••••
(၁)။ ကာလသမၸတၱိ- မင္းေကာင္းစုိးေကာင္းႏွင့္
လူေကာင္းမ်ားရွိရာ အခါႏွင့္ျပည့္စုံမႈ။
(၂)။ ဥပဓိသမၸတိၱ- ခႏၶာကုိယ္အစိတ္အပုိင္း အဂၤါ
ရပ္မ်ားျပည့္စုံ၍ ရုပ္ေရအဆင္း သန္႔ရွင္း ၾကည္လင္
တင့္တယ္ျခင္းႏွင့္ ျပည့္စုံမႈ။
(၃)။ ပေယာဂသမၸတၱိ- မေကာင္းမႈ ဒုစရုိက္မ်ားမွ ေရွာင္ရွား၍
ေကာင္းမႈ သုစရုိက္မ်ားကုိ လုပ္ေဆာင္ျခင္းႏွင့္ ျပည့္စုံမႈ။
(၄)။ ဂတိသမၸတၱိ-လူ႔ဘ၀ ၊နတ္ဘ၀ျဖစ္ရျခင္းႏွင့္
ျပည့္စုံမႈတုိ႔ ျဖစ္သည္။

“၀ိပတၱိ(၄)မ်ဳိး ဟူသည္….”
•••••••••••••••••••••••••••••••••
(၁)။ ကာလ၀ိပတၱိ- မင္းေကာင္း စုိးေကာင္းႏွင့္
လူေကာင္းမ်ား ရွိရာ အခါႏွင့္ မျပည့္စုံမႈ။
(၂)။ ဥပဓိ၀ိပတၱိ- ခႏၶာကုိယ္အစိတ္အတုိင္း
အဂၤါရပ္မ်ားခ်ဳိ႕တဲ့၍ ရုပ္ရည္အဆင္း မတင့္တယ္မႈ။
(၃)။ ပေယာဂ၀ိပတၱိ-မေကာင္းမႈ ဒုစရုိက္မ်ားကုိ ျပဳလုပ္မႈ။
(၄)။ ဂတိ၀ိပတၱိ- ငရဲ ၊တိရစၧာန္ ၊ ျပိတၱာ ၊ အသူရကာယ္
အပါယ္ေလးဘုံ၌ ျဖစ္ရမႈတုိ႔ ျဖစ္သည္။

(၁)။မေကာင္းမႈမ်ားကုိ ျပဳလုပ္ထားေသာ
အခ်ဳိ႕ပုဂၢိဳလ္မ်ားအဖုိ႔ အပါယ္ေလးဘုံ၌
က်ေရာက္လွ်င္ လုပ္ထားသည့္
မေကာင္းမႈကံ အက်ိဳးေပးမည္ ျဖစ္ေသာ္လည္း
ေကာင္းမႈကံ တစ္ခုေၾကာင့္ လူ႔ဘ၀၊ နတ္ဘ၀၌ ျဖစ္ေနလွ်င္
မေကာင္းမႈကံက အက်ဳိးမေပးႏုိင္ေတာ့ေခ်။
“ဂတိသမၸတၱိ” က တားျမစ္ထားေသာ ေၾကာင့္ ျဖစ္၏။

(၂)။ထုိနည္းတူစြာ မေကာင္းမႈမ်ားစြာကုိ ျပဳလုပ္ထားေသာ
အခ်ဳိ႕ပုဂၢိဳလ္မ်ားအဖုိ႔ ရုပ္ရည္ ဥပဓိ ပ်က္စီးေနလွ်င္
မေကာင္းမႈကံ က အက်ိဳးေပးမည္ ျဖစ္ေသာ္လည္း
ေကာင္းမႈကံတစ္ခုေၾကာင့္ ရုပ္ရည္ဥပဓိလွပတင့္တယ္ေနလွ်င္
မေကာင္းမႈကံက အက်ိဳးမေပးႏုိင္ေတာ့ေခ်။
“ဥပဓိသမၸတၱိ” က ထားျဖစ္ထားေသာေၾကာင့္ျဖစ္၏။

(၃)။ထုိနည္းတူစြာ မေကာင္းမႈမ်ားစြာကုိ ျပဳလုပ္ထားေသာ
အခ်ဳိ႕ပုဂၢိဳလ္မ်ားအဖုိ႔ ကာလပ်က္စီးေနလွ်င္
မေကာင္းမႈကံက အက်ိဳးေပးမည္ျဖစ္ေသာ္လည္း
ေကာင္းမႈကံတစ္ခုေၾကာင့္ မင္းေကာင္း စုိးေကာင္းႏွင့္
လူေကာင္းမ်ားရွိရာ အခါ၌ ျဖစ္ေနလွ်င္ မေကာင္းမႈကံက
အက်ိဳးမေပးႏုိင္ေတာ့ေခ်။
“ကာလသမၸတၱိ” က တားျမစ္ထားေသာေၾကာင့္ျဖစ္၏။

(၄)။ထုိနည္းတူစြာ မေကာင္းမႈမ်ားစြာကုိ ျပဳလုပ္ထားေသာ
အခ်ဳိ႕ ပုဂၢိဳလ္မ်ားအဖုိ႔ မေကာင္းမႈ ဒုစရုိက္ မ်ားကုိ
လုပ္ေဆာင္ေနလွ်င္ ျပဳလုပ္ထားေသာ မေကာင္းမႈကံက
အက်ိဳးေပးမည္ျဖစ္ေသာ္လည္း ေကာင္းမႈ ကံတစ္ခုေၾကာင့္
ပေယာဂသမၸတၱိ၌ တည္လ်က္ ေကာင္းမႈ
သုစရုိက္မ်ားကုိ ျပဳေနလွ်င္ မေကာင္းမႈကံက
အက်ိဳးမေပးႏုိင္ေတာ့ေခ်။
“ပေယာဂသမၸတၱိ” က တားျမစ္ထားေသာေၾကာင့္ျဖစ္၏။

(၅)။ေကာင္းမႈမ်ားစြာကုိ ျပဳလုပ္ထားၾကေသာ
အခ်ဳိ႕ပုဂၢိဳလ္မ်ားအဖုိ႔ လူ႔ဘ၀ ၊နတ္ဘ၀၌ ျဖစ္ရလွ်င္
ေကာင္းမႈကံက အက်ိဳးေပးမည္ ျဖစ္ေသာ္လည္း
မေကာင္းမႈ ကံတစ္ခုေၾကာင့္ အပါယ္ေလးဘုံ၌
ျဖစ္ေန ရလွ်င္ ေကာင္းမႈကံက အက်ိဳးမေပးႏုိင္ေတာ့ေခ်။
“ဂတိ၀ိပၸတၱိ” က တားျမစ္ထားေသာေၾကာင့္ ျဖစ္၏။

(၆)။ထုိနည္းတူစြာ ေကာင္းမႈမ်ားစြာကုိ
ျပဳလုပ္ထားၾကေသာ အခ်ဳိ႕ပုဂၢိဳလ္မ်ားအဖုိ႔
ရုပ္ရည္ ဥပဓိျပည့္စုံလွ်င္ ေကာင္းမႈကံက
အက်ိဳးေပးမည္ ျဖစ္ေသာ္လည္း
မေကာင္းမႈကံ တစ္ခုေၾကာင့္ ရုပ္ရည္ ဥပဓိပ်က္စီးေနလွ်င္
ေကာင္းမႈကံက အက်ိဳးမေပးႏုိင္ေတာ့ေခ်။
“ဥပဓိ၀ိပၸတၱိ” က တားျမစ္ထားေသာေၾကာင့္ ျဖစ္၏။

(၇)။ထုိနည္းတူစြာ ေကာင္းမႈမ်ားစြာကုိ ျပဳလုပ္ထားၾကေသာ
အခ်ဳိ႕ပုဂၢိဳလ္မ်ားအဖုိ႔ မင္းေကာင္း စုိးေကာင္းႏွင့္
လူေကာင္းမ်ားရွိရာအခါႏွင့္ ၾကံဳရလွ်င္
ေကာင္းမႈကံက အက်ိဳးေပးမည္ျဖစ္ေသာ္လည္း
မေကာင္းမႈ ကံတစ္ခုေၾကာင့္ ကာလပ်က္စီးမႈႏွင့္
ၾကံဳႀကိဳက္ေနလွ်င္ ေကာင္းမႈကံက အက်ိဳးမေပးႏုိင္ေတာ့ေခ်။
“ကာလ၀ိပၸတၱိ” က တားျမစ္ထားေသာေၾကာင့္ ျဖစ္၏။

(၈)။ထုိနည္းတူစြာ ေကာင္းမႈမ်ားစြာကုိ ျပဳလုပ္ထားၾကေသာ
အခ်ဳိ႕ပုဂၢိဳလ္မ်ားအဖုိ႔ သုစရုိက္တရားတုိ႔ကုိ လုပ္ေဆာင္မႈ
ဟူေသာ ပေယာဂသမၸတၱိ ႏွင့္ ၾကံဳႀကိဳက္ေနလွ်င္
ေကာင္းမႈကံက အက်ိဳးေပးမည္ ျဖစ္ေသာ္လည္း
မေကာင္းမႈ ဒုစရုိက္တုိ႔ကုိ လုပ္ေဆာင္မႈဟူေသာ
ပေယာဂ၀ိပၸတၱိႏွင့္ ၾကံဳႀကိဳက္ေနပါလွ်င္ ေကာင္းမႈကံက
အက်ိဳးမေပးႏုိင္ေတာ့ေခ်။
“ပေယာဂ၀ိပၸတၱိ” က တားျမစ္ထားေသာေၾကာင့္ျဖစ္၏။

ထုိသုိ႔ ဆုိခဲ့ျပီးသည့္အတုိင္း ေကာင္းမႈကံ၏
ေကာင္းက်ိဳးေပးမႈ ၊မေကာင္းမႈကံ၏
ဆုိးက်ိဳးေပးမႈတုိ႔သည္ ၀ိပၸတၱိ(၄)မ်ဳိး၊ သမၸတၱိ(၄)မ်ဳိးတုိ႔ႏွင့္
ေတြ႔ဆုံရမႈေၾကာင့္လည္း အက်ဳိးေပးမႈ ၊အက်ဳိးမေပးမႈတုိ႔
ျဖစ္လာႏုိင္ၾကေသးသည္။

အသင္ စာရွဳသူတုိ႔သည္ ကံႏွင့္ ကံ၏
အက်ိဳးေပးပုံသေဘာကုိ နက္နဲစြာ ဆင္ျခင္
စဥ္းစားလ်က္ ေဆာင္ရန္တုိ႔ကုိေဆာင္၊
ေရွာင္ရန္တုိ႔ကုိေရွာင္၍ ေကာင္းက်ဳိးခ်မ္းသာ
ရရွိေအာင္ လုပ္ေဆာင္ႏုိင္ၾကပါေစ။ ။
(မိလိႏၵပါဠိေတာ္၊ ၀ိဘဂၤပါဠိေတာ္
တုိ႔ကုိ မွီး၍ေရးသားသည္။)
-【တိပိဋကဓရ တိပိဋကဓမၼဘ႑ာဂါရိက
ဆရာေတာ္အရွင္၀ါယမိႏၵာဘိ၀ံသ】
(ေထရ၀ါဒဓမၼစာေဆာင္မွ -)

Posted via Blogaway